Hej hej lezers, jullie vragen je natuurlijk af waarom ik zo lang geen deel van mijn verhaal heb gepost?? Nou dat komt omdat er nu een wedstrijd is van talent voor taal waar ik aan meedeed. Hier is een stukje van het verhaal (ik denk dat ik het in 2 of 3 delen kan posten ;) Het gaat over het thema: Niets is wat het lijkt. En over buitenbeentjes.

Ik kijk uit over het schoolplein. Overal zie ik vliegende boterhammen, verdwaalde pakjes drinken en hier en daar een plak boterhamworst op de grond geplakt als kauwgom. Één grote massa van kleuren. Pastelkleurige jasjes, panty’s, T-shirts met de merknamen er zo groot opgedrukt dat de drager net een lopend reclamebord lijkt. Ik haal de oortjes van mijn iPod uit m’n oren en luister. Het geluid van de menigte overvalt me. Gelach, geschreeuw, gegil. De klanken van The Monkees klinken al snel weer in mijn oren en ik draai mijn hoofd naar de zon.

Als ik mijn ogen weer richt op het plein, probeer ik door de menigte heen te kijken. Naar iemand zoals ik, een einzelgänger. Terwijl ik een boterham naar binnen werk, bekijk ik iedereen. Iedereen apart, los van de menigte. Een eigen persoonlijkheid, een eigen mening, ik probeer het in te schatten, maar het is lastig. Het is lastig door de wanhopige pogingen aan de menigte deel te nemen. Stoer.

“Wat luister je?” hoor ik opeens. Ik draai me om en zie een meisje staan. Mijn ogen glijden over haar heen, bekijken haar, beoordelen haar. Ze zou me nooit zijn opgevallen, ze hoort bij de menigte. “The Monkees.” antwoord ik snel. Ik zie haar nadenken. Nee, ze stonden niet in de top 40 van vorige week. “Zijn die niet van dat liedje ‘I’m a believer’?” mompelt ze. Mijn mond valt open. “Ja, maar ze hebben nog wel meer muziek gemaakt.” antwoord ik dan. Ze ploft naast me neer en kijkt over het schoolplein. “Ken ik jou?” vraag ik dan behoedzaam, straks zit ze bij me in de klas.