Ήταν κάποτε δύο ασθενείς σε μία αίθουσα νοσοκομείου. Του ενός το κρεβάτι ήταν κοντά στο παράθυρο, μπορούσε να σηκωθεί και να δει τη θέα, ενώ ο άλλος είχε κρεβάτι μακριά από το παράθυρο και έπρεπε να είναι διαρκώς ξαπλωμένος.

Όταν σηκωνόταν ο πρώτος ασθενής, ο δεύτερος του ζητούσε να του περιγράψει τη θέα από το παράθυρο, η περιγραφή αυτή του έδινε κίνητρο, κουράγιο να συνεχίσει. Του περιέγραφε το χρυσαφί χρώμα του ήλιου να καθρεφτίζεται σε μια μεγάλη λίμνη, έκανε λόγο για τα παιδιά που έπαιζαν πάνω στο καταπράσινο γκαζόν, τους πολύχρωμους χαρταετούς στον αέρα.

Οι μέρες πέρασαν, ο πρώτος ασθενής πέθανε ήρεμα στον ύπνο του. Όταν ήρθε η νοσοκόμα, ο δεύτερος ασθενής την παρακάλεσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Μόλις μεταφέρθηκε και κοίταξε έξω από το παράθυρο, το μόνο που μπορούσε να δει ήταν ένας τσιμεντένιος τοίχος. Όταν παραπονέθηκε στη νοσοκόμα, εκείνη του εξήγησε πως ο πρώτος ασθενής ήταν τυφλός.

Είναι πολύ όμορφο να κάνουμε τους άλλους ευτυχισμένους παρά τα προβλήματά μας.

Φλώρα xx